Czy możemy być nieśmiertelni jak meduza?
Meduza Turritopsis dohrnii jest nieśmiertelna. Jako jedyne stworzenie na świecie może żyć wiecznie. Po rozmnażaniu staje się znów młodsza i to sprawia, że może być nieśmiertelna. Jak to jest możliwe i czy tajemnica jej DNA może zmienić życie ludzi?
Meduza Turritopsis dohrnii nie boi się śmierci, o ile oczywiście zna uczucie strachu. Jeśli dozna uszczerbku na ciele, zachoruje lub po prostu zbyt się zestarzeje, zamienia się znów w polip i znów zaczyna swoje życie od początku. Co więcej – przy okazji rozmnaża się, wypuszczając na świat swoje nowe, doskonałe, zdrowe kopie. Pod względem biologicznym to stworzenie jest nieśmiertelne.
Meduza forever young
Naukowcy z Uniwersytetu Oveidas w Hiszpanii porównali DNA nieśmiertelnej meduzy z innym blisko spokrewnionym gatunkiem meduz. Krewny „naszej” meduzy jednak nie wykazuje cech „nieśmiertelności”.
Turritopsis dohrnii wydaje się mieć bardziej wydajne mechanizmy replikacji i systemy naprawcze niż jej bliska kuzynka.
Nasza meduza ma więcej kopii genów POLD1 i POLA2, odpowiedzialnych za kodowanie różnych białek, co mogłoby tłumaczyć zwiększone zdolności replikacyjne u tego gatunku. Gatunek niezwykłej meduzy posiada też więcej kopii genów odpowiedzialnych za proces naprawy łańcucha DNA. Dodatkowo ma też więcej genów zarządzających telomerazą, tj. enzymami, które uzupełniają telomery w DNA, gdy te skracają się podczas procesu starzenia.
Czy taka wiedza pozwoli już teraz opracować sposób, w jaki i ludzie mogliby stać się biologicznie nieśmiertelnymi?
Można przyjąć, że jest to dopiero początek prac, rzucających nowe światło na regenerację organizmu i jego możliwości odradzania się wciąż od nowa. Turritopsis dohrnii ma zdolność odradzania oraz ucieczki przed śmiercią. Zrozumienie, jak to się dokładnie dzieje, mogłoby wspomóc w przyszłości procesy leczenia i rehabilitacji. Jednak do takich działań jak na razie droga jest daleka.
Tu znaleźć można ciekawe porównanie mapy genetycznej nieśmiertelnej meduzy oraz innych gatunków zwierząt, a także ssaków.
Zdjęcie okładkowe z publikacji naukowej w PNAS.
